Staropolskie ogrody

W czasach staropolskich podobnie jak dziś ogrody były miejscem wypoczynku oraz hodowli żywności na własne potrzeby. Posiadali je magnaci i chłopi. Dla jednych były one przejawem luksusu dla drugich potrzebą. Przy dworach szlacheckich i siedzibach magnackich ogrody były przede wszystkim miejscem wypoczynku. W renesansie popularne były ogrody o regularnym układzie podzielonym na kwadraty.

Wiek XVII to okres ogrodów w stylu francuskim. Roślinność strzyżono i nadawano jej odpowiednie kształty, była też ściśle powiązana z otaczającą ją architekturą. Pod koniec XVIII wieku dotarła do nas moda na ogrody w stylu angielskim. Dominował w nich regularny pejzaż oraz groty, ruiny i pomniki. Drobna szlachta miał ogrody bardziej użytkowe. Występowały tam warzywniki, sady owoce oraz chmielniki. Sadzono w nich także ozdobne krzewy i kwiaty. Ogrody chłopskie były już niemal czysto użytkowe. Rosły w nich przede wszystkim warzywa, zioła i drzewa owocowe. Ustawiano w nich także ule. 

W większych miastach ogrody znajdowały się przy rezydencjach szlacheckich. Pod koniec XVIII wieku powstawały też publiczne ogrody miejskie np. Ogród Saski. W mniejszych miasteczkach, często o charakterze rolniczym ogrody przypominały te wiejskie. PM