Władający Puszczą Białowieską Królowie
Polski w XV- XVI wieku nadawali okolicznej ludności tzw. ,,wchody". na
ich podstawie okoliczna ludność uzyskiwała min. prawo do okresowego
wejścia na teren lasów królewskich celem sianożęć dla żubrów, zakładania
barci leśnych (innych wtedy nie znano), budowy jazów na rzekach i
łowienia w nich ryb. Poza tym wejście na teren puszczy karane było
śmiercią- nikt nie mógł bez pozwolenia zakłócać spokoju królewskich
łowisk. Swoistą ,,arystokracją" wśród służebników byli w Puszczy
Białowieskiej bobrownicy.
Prawo
do odławiania bobrów w puszczy nadawał im sam sam król. Ich zadaniem
było liczenie bobrów, wydr i kun oraz chwytanie bobrów i przekazywanie
ich do Skarbu Króla Jego Mości. W zamian za swoją pracę mogli zatrzymać
na swoje potrzeby, co piąte zwierzę. Król uważał pracę bobrowników za
bardzo istotną dla dochodów swego majątku, dlatego też nakazywał
okolicznej ludności aprowizację i żywienie bobrowników w czasie ich
pracy. Wyjątkiem były miesiące letnie w których bobrownicy zobowiązani
byli do pracy przy sianokosach oraz żniwach.
Podczas przygotowań do
wielkiej wojny z Zakonem Krzyżackim bobrownicy z Białowieży zapewnili
armii Korony kilka tysięcy skór bobrowych, tłuszcz bobrowy oraz
peklowane mięsiwo na planowaną wyprawę.
Polowanie na te bardzo skryte i płochliwe zwierzęta wymagało
umiejętności które bobrownicy przekazywali najczęściej swoim męskim
potomkom. Bobrownictwo zanikło w Puszczy jako ostatnim takim miejscem w
Europie z początkiem wieku XVIII..TP
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz